Hoi, Kyo hier met het mysterie van de groene lychee doos. Het heeft me lang bezig gehouden en ik weet nog steeds niet zo goed waarom mijn mens mijn favoriete slaapplek zonder waarschuwing weg gooide. Ze heeft me met lekkere hapjes moeten omkopen, anders was ik boos en verdrietig gebleven.
De schat.
Ah, de groene lychee doos. Een schat die mijn mens voor me achterliet, gevuld met de zoete belofte van comfort en geborgenheid. En nog lekker ruikend naar een tropische vrucht.
Het was liefde op het eerste gezicht – een perfecte pasvorm voor mijn nog jonge, oranje-rode lichaam. Elke dag gleed ik in die groene oase, mijn eigen stukje hemel te midden van het alledaagse tumult van het menselijke huis.
De doos was mijn toevluchtsoord, mijn heiligdom, mijn troon. Het was alsof de wereld buiten vervaagde zodra ik mijn pootjes binnenin zette. Ik voelde me veilig, geborgen, onverslaanbaar. Het was zalig. Alle andere katten lieten me met rust terwijl ik al doezelend het dagelijkse leven kon overpeinzen.
En terwijl de dagen verstreken en ik groeide, groeide ook mijn liefde voor die groene schat.
Het mysterie van de groene doos.
Maar zoals het vaak gaat in het leven, veranderde alles op een dag. Het mysterie van de groene lychee doos was een feit. Ik merkte dat mijn lichaam niet langer in de doos paste zoals vroeger. Het leek alsof de doos gekrompen was, terwijl ik bleef groeien en groeien. Mijn eens zo comfortabele toevluchtsoord voelde plotseling krap en beklemmend aan, alsof de muren op me afkwamen.
Ik probeerde krampachtig mijn favoriete plekje te behouden, mijn poten kronkelden als een slang in een poging om binnen te blijven. Maar hoe ik ook worstelde, mijn lichaam leek niet meer in de doos te passen. Ik voelde me bekneld, gevangen, verstrikt in mijn eigen verlangen naar comfort.
Gedwongen afscheid.
En zo gebeurde het op die slechte dag dat ik gedwongen werd afscheid te nemen van mijn geliefde groene doos. Ik keek toe terwijl mijn mens hem weghaalde, mijn veilige haven, mijn stukje hemel op aarde. Maar hoewel de doos weg was, bleef de herinnering aan zijn comfort en geborgenheid voor altijd in mijn hart.
Dus hier ben ik nu, een oranje-rode kater zonder zijn groene lychee doos. Maar hoewel ik misschien niet meer in die kleine, knusse ruimte pas, zal ik altijd de warmte en liefde koesteren die hij me heeft gegeven. En wie weet, misschien wacht er ergens daarbuiten een nieuwe doos op me – een doos die groot genoeg is om mijn lijfje te huisvesten en mijn hart te verwarmen met dezelfde onvoorwaardelijke liefde.
[…] Lees hier het verhaal van Kyo over zijn allerfijnste slaapplaats. […]
[…] Hier vind je het verhaal van Kyo over hoe het komt dat comfortabele slaapplaatsen soms kleiner worde… […]