Eet mijn baasje mijn prooi op?

Hoi, ik ben Kyo, de jager van het huis en ik ben tot een schokkende conclusie gekomen want ik denk dat mijn baasje mijn prooi op eet!
Als jonge kat bracht ik mijn zomerdagen door met het vangen van libellen, waar ik mijn mensen graag mee verraste. Ik herinner me nog levendig hoe ik ze met trots aan mijn mensen presenteerde, als geschenken van mijn vaardigheid en moed. Iedereen kreeg ze. Ze gingen niet alleen naar mijn favoriete mens.

Mijn grootste prooi.

Maar mijn jachtinstinct ging verder dan alleen maar libellen. Ik herinner me die ene keer dat ik een grote meeuw ving, een trofee die ik met trots met mijn kattenfamilie deelde. Ik zal eerlijk zijn. Ik wilde het eigenlijk zelf verorberen maar mijn ogen zijn groter dan mijn maag. Ik schoof de meeuw met een trots gebaar naar mijn zusje Hime, die me aankeek of ze water zag branden. Natuurlijk was een eenvoudige meeuw veel te gewoontjes voor ons prinsesje.
Mijn mensen waren behoorlijk onder de indruk want die meeuw en ik waren even groot.
Dat was voor mij nogmaals het bewijs van mijn bekwaamheid als jager.

Eet mijn baasje mijn prooi op?

Natuurlijk, niet al mijn jachtavonturen eindigden even goed. Die ene keer dat ik een dode rat mee naar huis nam, dacht ik echt dat mijn mens Linda er blij mee zouden zijn. Maar tot mijn verbazing sprong ze nog net niet gillend, op. Ik liep heel parmantig met mijn kleine klierige broertje Sakura de huiskamer binnen. Ik met de rat, Sakura vol trots aan mijn zijde. Maar Linda vond het helemaal niets, pakte ons op en zette ons op de gang bij de voerbakjes. Even dacht ik nog dat ze een exquise maaltje voor ons ging bereiden en ons daarom alvast bij de voederbakjes had neergezet, maar toen we eindelijk weer naar binnen mochten was mijn prooi verdwenen! Had ze ‘m helemaal zelf opgegeten? Dat is toch helemaal niet aardig!
Soms begrijp ik niets van mijn mensen.

Wil je meer van mijn verhalen lezen? Kijk dan even hier. Laat je ook een berichtje voor me achter bij de kattenchat?

Voor niks het water in gedoken.

En laten we die ene keer niet vergeten dat ik in het water sprong om een waterhoen te vangen. Het leek een goed idee op dat moment, maar het liep uit op een regelrechte ramp. Mijn mensen waren helemaal niet blij toen ze me nat en druipend uit het water zagen komen, vooral omdat ze de hoen hadden gevangen en teruggebracht naar zijn natuurlijke habitat. Ik bedoel, ik had me toch helemaal voor niets in het water gewaagd!

Onverschrokken jager.

Maar ondanks de ups en downs van mijn jachtavonturen, blijf ik trots op mijn vliegensvlugge reacties en mijn onwrikbare jachtinstinct. Het mag dan misschien voor mijn mensen een bron van frustratie zijn, maar voor mij is het gewoon wie ik ben – Kyo, de onverschrokken jager van het huis.