Het was alweer een tijdje geleden maar ik weet het nog als de dag van gisteren, het moment dat ik een doos in heb gepikt. Je kent het vast wel, iemand anders in huis heeft een favoriete slaapplaats die je graag zelf even test. Ik heb het een keertje gedaan. Want alleen dan weet je of het waard is er ruzie voor te krijgen toch?
Ik heb andere plekjes waar ik slaap. Een zachte deurmat onder de ochtendzon, dat is waar ik het liefste lig. Maar soms, alleen soms, kunnen de vervelende vallende enveloppen me te veel worden. Dan moet ik elders mijn rust zoeken.
Dus toen grote broer Kyo zijn slaapplekje tijdelijk verliet om zichzelf te trakteren op een snack, zag ik mijn kans schoon. Ik glipte snel naar zijn plekje om te zien of het echt zo comfortabel was als hij altijd beweert.
Ik waagde de sprong.
De doos zag eruit als een interessante plek om te ontspannen. Vierkant, kartonnig en nou ja, best saai eigenlijk. Zo op het eerste gezicht snapte ik helemaal niets van Kyo’s keuze. Ik bedoel maar, er lag niet eens een kussentje in! Geen speelgoed, of een fijn bolletje wol om op te knabbelen. Er was daar he-le-maal niets!
En toch waagde ik de sprong.
Saaaaaaaaai.
Het lukte! Ik sprong en belande in de binnenkant. Ik keek naar de wanden. Saai karton. Geen plaatje van een lekkere vogel of muis. Er was niets om me af te leiden. Misschien maakt het gebrek aan afleiding dit tot een goede ontspan plek?
Ik draaide en draaide tot ik een lekkere manier had gevonden om te liggen. En ja hoor, ook nu weer was mijn eerste keuze de beste. Had ik mooi weer minutenlang voor niets lopen dralen. Ik lag, deed mijn ogen dicht en ….
vond er helemaal niets aan!
Terug naar de deurmat.
Al snel besefte ik dat dit niet mijn ideale plekje was om te ontspannen. Kyo mag zijn plekje gerust terughebben. Ik zal wel weer op de deurmat liggen, waar ik tenminste niet hoef te vechten met een krappe doos. Daarnaast kan ik dan mooi de vallende post voor het huis opvangen.
